YES YES YES!

Het lijkt wel alsof de tijd steeds sneller gaat… Inmiddels nog maar 52 nachtjes slapen voor ik thuis ben. Lijkt veel, maar we hebben nog maar 1,5 week project. Daarna gaan we even een week knallen aan school ( moet ook gebeuren) en eind december op naar Kaapstad!

Vorige week donderdag was onze laatste dag in het zwembad. We hebben besloten om hiermee te stoppen, omdat we er niet veel van leren en omdat het anders was dan wij hadden verwacht. Ook focussen we ons nu echt op de andere school, waar veel tijd in gaat zitten. 

Het afscheid was nogal… awkward. Er kwam een docent naar ons toe die wij pas een keer gezien hadden. Hij wilde graag met ons op de foto en had nog een kleinigheidje (zo heet het dus ook in het Afrikaans) voor ons. Die foto is de lelijkste foto ever en ik vrees dat ie op facebook komt. Ga dus mooi niet zeggen waar je het kan vinden joe. 

Zelfs de directeur van de school kwam ons gedag zeggen en bedankte ons voor alle moeite die we erin hadden gestoken… ( viel allemaal ook wel weer mee…) Maargoed, uiteindelijk namen we dus afscheid en we wisten allemaal niet zo goed wat we moesten zeggen.

Dit verhaal kan ik beter in real life vertellen, dan komt het beter over. Houden jullie dus nog tegoed van me ;)

Op de andere school in de township gingen we deze week verder met het thema samenwerken. Het was zo leuk om te zien dat ze ons echt begrepen en aan het einde van de les konden vertellen wat ze hadden geleerd, echt super schattig!

Vorige week woensdag gaven we ook deze les. Dit deden we binnen omdat we een spel met ballonnen hadden, en aangezien het hier altijd waait, zou het niet werken als de kiddo’s daar buiten mee zouden spelen. We waren net klaar met onze les en liepen met de kinderen naar buiten, toen we ineens allemaal zwarte rook zagen komen uit het gebouw waar wij net in waren. De kinderen liepen ondertussen gewoon naar hun klas en wij besloten nog snel onze spullen te pakken. ( het spijt me, zal het nooit meer doen). Toen we voor de tweede keer buiten kwamen, zagen we dat er veel meer rook was dan een paar seconde geleden. Je zou denken dat er een alarm af gaat en alle kinderen op het schoolplein verzamelen in keurige rijtjes. 

Nou, nee. Welkom in Afrika. Iedereen ging op zijn gemakkie door met waar hij/zij mee bezig was en alles ging nog even tranquilo als daarvoor. Er was totaal geen paniek. Alleen aan de docenten zag je dat het foute boel was, maar stress is een te groot woord. De lucht was echt vies en sloeg meteen op onze longen. Daarom hebben we de spullen in ons eigen lokaal gelegd ( ander gebouw) en zijn weggereden naar huis. Het voelde wel tegenstrijdig, omdat je de kinderen toch een soort van wil beschermen of gerust wil stellen. Maar aan de andere kant is onze eigen veiligheid het aller belangrijkste. Bovendien hebben de kinderen uit de townships waarschijnlijk meer brandjes gezien in hun leven dan ik, dus ik was hier de geshockeerde haha. 

De volgende dag was het voor ons een raadsel hoe de school er bij zou staan en of hij er überhaupt nog wel zou staan. Gelukkig stond alles er nog en leek in eerste instantie de schade beperkt. We kwamen de directeur tegen op de trap en hij vertelde ons dat we die dag niet mochten roken in dat gebouw. ( we roken niet eens…) En vervolgens zei hij: ‘jaa ik hoorde dat jullie de oorzaak waren van de brand haha’. We keken hem aan en geloofde eigenlijk niet wat hij zei. Wat een k*tgrap. ( later hoorden we dat dit een ‘normale’ manier van grapjes maken is en dat dat dus heel anders is dan de Nederlandse manier. Gelukkig meende hij het niet, maar wat een leuke grap zeg. Ha-ha. 

Later ben ik maar aan de kinderen gaan vragen hoe de brand was ontstaan, want aan de directeur had ik ook niet veel. De kinderen vertelden dat er benzine was gemorst, terwijl er in die ruimte helemaal geen benzine hoort te zijn. Achteraf zag de brand er ook heftiger uit dan verwacht en is er best veel schade. Heel naar om een gebouw zo te zien, wij sporten daarnaast op het plein en kijken er elke dag tegen aan. 

Gelukkig waren de kinderen er niet echt van onder de indruk en deden ze gewoon mee met de spelletjes!

In het weekend hadden we weer een leuk en spontaan programma: hiken en kayakken. Op zaterdagochtend reden we vroeg naar Plettenberg, een plaatsje dat ongeveer 3 uur rijden is. Er was ons verteld dat je hier een mooie hike kon die zeker de moeite waard was. Rond 11 kwamen we aan en hadden de bananen in de auto laten liggen ‘want we zouden toch wel om 14:00 terug zijn’ om te lunchen. We gingen op pad met zijn drieën; Anne, Laurine en ik. Er waren 3 routes die je kon doen; 1 km, 5 km of 9,7 km. Halverwege kon je kiezen of je door ging voor de 9 of dat je afsloeg naar de vijf. Op dat punt hebben we lang getwijfeld. De paden waren erg makkelijk, we hadden voldoende water bij ons en we waren nog lang niet moe. Dus gingen we voor de 9 km. Al snel hadden we door dat het niet heel handig was om geen eten mee te nemen, maar we waren ergens aan begonnen en moesten het ook af maken. De paden werden steeds uitdagender en de omgeving steeds mooier en de trek nam toe. Op een gegeven moment waren we op de helft en klotsten de golven voor ons op de rotsen, heel gaaf! Echter nog mooier als we eten hadden, want de honger begon nu echt toe te nemen. De weg vanaf daar was nogal uitdagend. Je moest letterlijk berg op berg af klimmen op rotsen, zonder pad in de volle zon, een echte hike dus. Gelukkig heb ik een CIOS-mentaliteit en na bijna  5 uur hiken kwamen we eeeeindelijk bij de auto aan. Toen zijn naar het eerste beste restaurant gereden om daar een pasta te eten. Een echte sporters maaltijd want dit hadden we verdiend. 

Gelukkig was het hostel dichtbij en ik sliep die nacht als een roosje. Maar goed ook, want om 9 uur stond kayakken op het programma in Tsitsikamma, een natuurpark op een half uurtje rijden van Plettenberg lag. 

Nadat we veel te veel geld hebben betaald om überhaupt dat park in te mogen, werden we in de wetsuits gehesen en de kano’s verdeeld. We waren met zijn drieën, en er waren twee persoons kano’s. Dus 1 van ons moest met een ander meisje. En om eerlijk te zijn, wilde niemand dat… Voordat we begonnen was ze al bezig met allerlei fotoshoots, keek ze of haar make up nog goed was en was ze bang dat haar nagels zouden breken tijdens de tocht. Nu mogen jullie raden wie er met haar in de kano zat: moi. 

Het eerste stuk kanoën was heftig, want we moesten een stuk over de zee waar veel golven waren. Het is nog heftiger als je dit doet met iemand die nog nooit gekanood (?) heeft en geen idee heeft hoe ze moet sturen. We gingen van links naar rechts over de zee en hebben uiteindelijk 3x  meer gepeddeld dan we zouden moeten doen. Oke het eerste gedeelte, de zee, zat er op en het was tijd om tussen de rotsen te kanoën. Het uitzicht was echt prachtig en hier moest mevrouw natuurlijk ook weer 5 fotoshoots bij hebben.

Ik ben echt niet de persoon die je dan in je kano moet hebben, want ik ergerde me dood aan het feit dat ze het niet kon kanoën. Ik geloof ook dat ik op elke foto van haar chagrijnig kijk, omdat ik nog aan mijn pokerface moet werken. 

Gelukkig was het tijd om verder te gaan op de lilo’s. Ik had hier nog nooit van gehoord, maar eigenlijk is het een andere benaming voor luchtbed. Op deze luchtbedden gingen we verder peddelen tussen de rotsen door. We moesten wel aan de rechterkant blijven, omdat we anders stenen op onze hoofden kregen die door de apen werden gegooid. 

Als laatste was het tijd om van de rotsen af te springen, je kon kiezen: 4 meter of 6 meter. Natuurlijk ging ik springen! Daarna was het weer tijd om terug te kanoën over de zee ( hoorden toen dat er ook haaien zwommen). Dit keer zat ik met Anne in een kano en ging het als een geoliede machine ( wie had dat verwacht). 

Het was een intensief weekendje maar maandagochtend stonden alle lieve kindertjes weer op ons te wachten. Dit was absoluut de leukste projectdag tot nu toe. Van tevoren bespraken we nog even goed wat we de vorige week hadden gedaan. Het belangrijkste in deze les was dat ze over zouden spelen en elkaar gingen aanmoedigen. De kinderen begrepen het en ze waren echt aan het samenwerken! Zooooo leuk om te zien dat we echt iets bereikt hebben! Eerst sloegen ze elkaar de hersens in, en nu juichten ze voor elkaar als er gescoord werd. We waren zo blij en trots dat we ze overspeld hebben met complimentjes en we hopen heel hard dat ze dit blijven volhouden.

Inmiddels zijn we nog maar 1,5 week op de school en dan hebben de kinderen al vakantie… Nog even genieten dus!