Dag lieve kiddo's

Dag lieve kiddo’s, dankjulliewel voor de mooie weken. 

Dankjulliewel voor de bijna huil momentjes. 

Dankjulliewel voor het enthousiasme tijdens de lessen. 

Dankjulliewel voor het luisteren.

Maar vooral dankjewel voor jullie stralende gezichtjes tijdens de sportlessen! 

Helaas moeten we deze week afscheid nemen van de kinderen en ooh wat ga ik ze missen. We worden deze week overspoeld met knuffels en ze willen maar al te graag op de foto. Elk kind kent inmiddels onze namen en we horen dan ook regelmatig ‘ ANN AND MAYBEL’ door de gangen. 

We hadden eigenlijk verwacht dat we deze week nog sportlessen konden geven aan de kinderen, maar de school heeft andere plannen. Bovendien zijn er maar 5 kinderen per klas, omdat het hier bijna zomervakantie is. Toch hebben we certificaten voor de kinderen gemaakt en deze hebben we uitgereikt. Ze vonden het fantastisch; huppelend over het schoolplein om het aan de juf te laten zien. 

Ondanks dat we een korte tijd op deze school hebben gewerkt, kunnen wel met trots zeggen dat we iets bereikt hebben!

Even terug naar vorige week: ik ben helemaal vergeten te schrijven dat we naar een kerk zijn geweest! We werden uitgenodigd door een medewerkster van Ready4Life. Zij vertelde dat er een ladies night was in de kerk, waar allemaal vrouwen zouden dansen en zingen en dat we van harte uitgenodigd waren om te komen kijken. Dit wilde ik heel graag een keer meemaken en met nog 9 andere Nederlandse meisjes zijn we naar de kerk gegaan. In het begin voelde het heel apart, want we waren de enige ‘witten’. Al snel voelde we ons thuis; iedereen deed aardig en lachte vriendelijk naar ons. Nog voor dat alle optredens begonnen, kregen we allemaal super lekkere hapjes en wat drinken. 

In het laatste weekend van november hadden we weer een leuke planning: op zaterdag een festival en zondag paardrijden. 

Het festival hadden we al weken van tevoren geboekt en we hadden ook hoge verwachtingen, gelukkig zijn we inmiddels echte locals en hadden we al wel aanzienkomen dat een festival in ZA iets anders zou zijn dan in Nederland. 

We kwamen er achter dat er ook kinderen op het festival aanwezig zouden zijn, dus we waren heel benieuwd hoe dat zou uitpakken. 

Eenmaal op het festival aangekomen ( prachtige locatie; op het strand!!) zagen we overal springkussens, foodtrucks en… een helikopter!

Uiteindelijk was het festival een stuk kleiner dan we dachten, maar ook leuker dan we dachten! We hebben genoten van een prachtige zonsondergang op de rotsen, terwijl we op de achtergrond de Afrikaanse deuntjes hoorden. 

De volgende dag gingen we (weer) naar Jeffreys Bay, dit keer niet om te surfen maar om paard te rijden! Klein probleempje: onze reservering was niet gelukt, dus we moesten nog een paar uurtjes wachten in Jeffrey’s bay. He bah wat vervelend! Na wat gewinkel gingen we opnieuw naar de paarden. Anne, Rachelle en Jaimy hadden nog nooit op een paard gezeten en vonden het dus best spannend.

De rit begon rustig met een wandeling tussen de duinen en iedereen vond het leuk. Anne haar paard lag nog te slapen ( ook paarden lijken op hun ruiters) en mijn paard liep achter die van Anne. Op slakkentempo gingen wij dus door die duinen heen, maar ineens moesten we een inhaalslag maken en de paarden renden in volle galop naar de rest van de groep toe. Ik vond het hilarisch, Anne wat minder en dat snap ik als je nog nooit op een paard hebt gezeten. Wij weer bij de groep aangekomen en de paarden werden steeds onrustiger. We waren namelijk bijna bij het strand en dat betekende dat de paarde keihard mochten rennen. Nog voordat we op het strand aankwamen werden de paarden al helemaal wild en gingen ze in volle galop op het strand af. Supergaaf zo keihard rennen! Ik kreeg er helemaal de slappe lach van. Op het strand kregen we nog even een korte uitleg, maar tijdens die uitleg ging 1 paard iets harder lopen. Dat resulteerde in complete chaos: alle paarden renden voor dat we het doorhadden door de zee heen en wij waren binnen 2 seconde helemaal doorweekt. De mensen die nog nooit op een paard hadden gezeten, wisten niet wat hun overkwam en ik heb ze nog nooit zo bang gezien! 

Was het paardrijden verantwoord? Nee. Was het leuk? Ja! Op de spierpijn na dan. Bijna iedereen zit onder de blauwe plekken en we hebben allemaal spierpijn op plekken waarvan we niet eens wisten dat daar spieren zaten, maar het was het waard!

In de laatste week van ons project hebben we de kinderen een certificaat gegeven omdat ze zo goed hun best hebben gedaan. Zo leuk om te zien hoe trots ze waren, sommigen huppelden trots met hun diploma weg om het aan de juf te laten zien. 

Op donderdag was de afsluiting van de middel klas, de klas aan wie wij les hebben gegeven. We werden uitgenodigd voor de, hoe kan het ook anders, braai. Om 9 uur ’s ochtends, stond de braai al aan en kwamen er stukken vlees tevoorschijn waar je serieus een heel weeshuis mee kan voeden. 

Voor de meeste kinderen was dit echt een luxe, omdat ze thuis weinig tot geen eten hebben. Het was dan ook heel aandoenlijk om te zien hoe ze met z’n alle genoten van het eten. Wij zelf vonden het nogal heftig, braaien om 9 uur… maar soms moet je je eenmaal aanpassen. 

Afgelopen weekend was het weer tijd voor… Jeffrey’s Bay! Dit keer stond er wederom een festival op het programma, het enige echte J’Bay Summer Festival! We hadden een hostel geboekt ( was echt aan het strand, super mooi) en hadden ons helemaal voorbereid op dit coole festival met schuimparty. Ik was nog nooit naar een schuimparty geweest en ik weet nu weer waarom.

Toen we aankwamen leek het net alsof we in Lloret de Mar waren beland want het was een grote hormoonparty. Alleen maar 18-jarigen die net klaar waren met hun examens. Toch hebben we ( vooral om mensen) gelachen en er een leuke avond van verwacht, maar nu weet ik wel zeker dat ik echt 0,0 verwachtingen moet hebben in dit land. 

Op zondag stond surfen op het programma en het was echt de beste surfsessie ooit! Bij iedereen ging het supergoed en we wilden eigenlijk nog lang het water niet uit. 

Vandaag hebben we helaas weer afscheid moeten nemen van een van onze huisgenootjes, morgen vertrekt de andere. Het blijft heel raar om ze naar het vliegveld te brengen en om zelf hier te blijven. Nu zijn we nog maar met zijn 7-en en zijn wij de volgende die naar huis gaan! Om heel eerlijk te zijn willen we echt nog niet weg…

Gelukkig kunnen we nog een maandje genieten en gaan we over 2 weken naar Kaapstad.

Ciao!