Kerst/ Oud & Nieuw

Kerst en Oud&nieuw

Normaal gesproken heb ik een hekel aan kerst (commercieel gedoe), maar aan de kerst van 2020 kan ik wel wennen! Met 12 man waren we in prachtige villa in Ubud. Van massages tot privé chef en van rijstvelden tot jungle; alles was er! De groep waarmee we waren is een zeer bijzondere groep; er is onder andere een bekende Amerikaanse acteur (die voor het entertainment zorgde), een chef kok uit Italië, mensen uit Spanje, Estland, Canada, Zwitserland en Oostenrijk. Iedereen is totaal verschillend, maar juist dat maakt dat het zo gezellig was. 

Na twee gekke dagen vol eten, dansen en gezelligheid zijn we de zaterdag op cultureel uitstapje naar de watervallen gegaan. Iedereen helemaal kapot, wat resulteerde in slapende mensen tijdens het avondeten in een van de mooiste restaurants van Ubud. 

De terugreis naar Canggu was een avontuur: samen met de Amerikaan, Canadees en Spanjaard waren we na 1 minuut de rest van de groep al kwijt (zij wisten de weg wel, wij niet). Dan maar zelf de weg zoeken en de Amerikaan nam de leiding, tot dat hij werd tegengehouden door de politie. De politie hier is erg corrupt; ze houden toeristen aan en willen geld (je MOET een internationaal rijbewijs hebben, en zelfs als je die hebt geven ze je een boete). Goed, hij werd aangehouden en moest betalen. In eerste instantie wilden ze hem naar Denpasar sturen om daar zijn rijbewijs op te halen (en om nog meer geld af te troggelen), maar gelukkig deden ze dat niet. Wij stonden buiten op hem te wachten en blijkbaar wilde meneer agent nog meer geld want hij wenkte ons om ook naar binnen te komen. Nou zo gek zijn wij niet dus we zijn gevlucht voor de politie haha. Vluchten voor de politie gaat hier makkelijk, aangezien ze in de meeste gevallen geen scooter of auto bij zich hebben. Ondertussen werd het donker, waren we nog steeds in Ubud en waren we de Amerikaan en Canadees kwijt. Uiteindelijk gevonden en de terugreis kon beginnen, maar omdat we de weg niet wisten moesten we om de paar honderd meter stoppen om de weg te checken. Als kers op te taart begon het ook nog te regen. Gelukkig konden we allemaal om deze bizarre situatie lachen en arriveerden we na 3 uur (normaal 1 uur) in Canggu. 

De volgende dag kwam het idee vanuit de groep om naar Uluwatu te gaan (het zuiden van Bali met mooie witte stranden). We belandde op een strand met een authentiek visrestaurant. De vis werd voor onze neus gevangen en klaargemaakt. Normaal gesproken ben ik niet echt een vis liefhebber, maar dit was zo’n bijzondere plek dat ik alles maar heb gegeten wat mij werd voorgeschoteld. Eerlijk is eerlijk; het eten was heerlijk en heel anders dan in een visrestaurant in Nederland. 

In de avond gingen we naar een Beach club om de zonsondergang te bekijken. De plek en de mensen waren iets te fancy voor mij; ik liep rustig in mijn strandoutfit tussen de opgedirkte mensen. Desondanks een prachtige zonsondergang gezien en in de avond weer terug naar Canggu, want de volgende dag stond Nusa Penida op het programma!

Nusa Penida is een eiland dat bij Bali hoort en is een van de bekendere plekken. Het eiland heeft prachtige stranden en mensen zijn er helemaal gek van. Samen met mijn Spaanse vriendin hadden we gepland om daar naartoe te gaan. Om 6 uur zaten we al in de taxi, op weg naar de haven. Eenmaal in de haven aangekomen werden we verrast door een tropische regenbui van 2 uur. Het zag er niet naar uit dat het op Nusa Penida beter weer zou zijn, maar toch besloten we om te gaan. De boottocht was vrij intens; hoge golven en veel regen en wind en we waren blij om weer aan land te zijn. De vreugde duurde niet heel lang want ons airbnb was alles behalve wat wij hadden geboekt. Door COVID zijn er het afgelopen jaar weinig tot geen toeristen op het eiland geweest, wat resulteert in leegstaande, verwaarloosde hotels/airbnbs en hostels. De kamer die wij hadden geboekt was al 6 maanden niet schoongemaakt en er liepen insecten. Normaal gesproken ben ik de moeilijkste niet wat betreft slaapplaatsen maar dit ging zelfs mij te ver. Onze chauffeur (ja we hadden een privé chauffeur, wat erg normaal is op het eiland haha) stond gelukkig nog te wachten en een ‘vriend’ van hem had ook een airbnb. Op de foto’s zag het er goed uit dus we besloten daar naartoe te gaan. Eenmaal daar aangekomen was het precies hetzelfde als de vorige airbnb; verlaten. Dit keer gelukkig niet vies, maar we hadden geen fijn gevoel bij de plek. Omdat we moe waren en wisten dat dit een lange zoektocht zou worden, besloten we om een luxe hotel te boeken (waarvan we zeker wisten dat er mensen waren). Dat was een goede zet; het hotel was prachtig, er waren mensen en alles was schoon. 

In de middag hebben we gesnorkeld en volgens onze chauffeur was er een mooi strand dicht bij ons hotel. De chauffeur sprak geen Engels (erg lastig) en zei overal ‘ja’ op. Dat doen mensen hier vaker; als ze iets niet weten zeggen ze ja uit beleefdheid. Maar je kan er dus vanuit gaan dat het niet waar is haha. Het strand was dus geen 30 maar 60 minuten rijden en dan nog een flinke klim naar beneden. We hadden niet meer gegeten sinds het ontbijt en er waren geen restaurants aanwezig. Ik kreeg een flashback naar Zuid-Afrika, waar we een hike van 5 uur deden zonder eten en drinken. Ondanks dit trauma ben ik toch naar beneden gegaan en het was de moeite waard! Een prachtig, rustig strand; precies zoals je het op de posters ziet. In de avond weer terug naar ons hotel, daar gegeten en vroeg gaan slapen want ik voelde me niet lekker. 

De volgende dag stond hèt bekende strand van Nusa Penida op het programma; de T-REX. Ook hier was er de optie om naar beneden te gaan en omdat ik me iets beter voelde ( en ik alles gedaan wilde hebben) gingen we naar beneden. Dat was achteraf gezien niet heel slim, toen we weer omhoog moesten voelde ik me zo slecht dat ik dacht dat ik elk moment flauw kon gaan vallen. De hitte ( 30 graden), mijn hoofdpijn en de luchtvochtigheid maakte het niet makkelijk en eenmaal boven moest ik echt even bijkomen. Hopelijk denk ik over een tijdje; wat vet dat ik dat gedaan heb. Nu denk ik vooral; ha sukkel, had je nooit moeten doen. 

Na deze klim moesten we nog een uur in de auto en de wegen zijn mega slecht, alleen maar bochten en hobbels. Ik was nog steeds misselijk en de autorit maakte het niet beter haha. Maarrrr na de autorit stond er nog een boottocht terug naar Bali op het programma… je raadt het al: ik werd al misselijk van de gedachte. Gelukkig viel de boottocht enorm mee en toen we eenmaal weer op Bali waren voelde ik me een heel stuk beter. 

Terug in Canggu voelde ik me nog niet helemaal lekker. Ik denk dus dat het covid is, aangezien ik op dit moment geen reuk en smaak heb. Verder voel ik me prima, dus ik hoop dat het snel over is. Na een rustige dag waarbij ik de lekkerste smoothiebowl van Bali heb gegeten en een heerlijke massage heb gehad, gingen we ’s avonds met de groep uiteten en naar een club. Maar ze hadden ons gewaarschuwd: alle clubs en restaurants moesten om 11 uur sluiten (politieke kwestie). Hetzelfde hadden ze over kerst gezegd, en vervolgens gebeurde er niets, dus wij dachten dat het wel mee zou vallen en gingen toch naar de club. Daar was het een grote chaos: mensen mochten de club niet meer in en waren boos, reden dronken rond op scooters en de sfeer was heel grimmig. Op een gegeven moment kwam zelfs de politie en het leger en het liefst wilde ik wegrennen. Gelukkig dacht de groep waarmee ik was er hetzelfde over en zijn we snel naar een andere plek gegaan.

Oorspronkelijk was het plan om oud en nieuw in Canggu te vieren, maar na die avond had niemand daar meer zin in. Dus besloten de jongens om naar Uluwatu te gaan en ik mocht (als enige meisje) mee. Het was een prachtige villa en de rest van de groep ( nu wel meisjes) zouden ook langskomen. De villa was letterlijk op het strand, wat maakte dat ze bezorger ons eten niet kon brengen omdat het vloed was. Na twee uur wachten ( het was inmiddels al 23:00 op oudejaarsavond) hadden we nog steeds niet gegeten en besloten we maar om de zee te trotseren en de berg op te klimmen op zoek naar eten. Daar stond de bezorger nog trouw op ons te wachten met 3 tassen vol eten. We konden niet meer terug dus hebben we het laatste avondmaal van 2020 op de grond met onze handen gegeten en het was heerlijk en hilarisch!

Ook hier sloot alles om 23:00 dus we wilden terug naar onze villa, maar natuurlijk waren we te laat voor het 0:00 moment… Uiteindelijk werd het moment gevierd halverwege de berg met allemaal random mensen die de rest van de avond in onze villa mee feestten. 

De dagen daarna bleven we nog in Uluwatu om te chillen, te eten en te genieten van het uitzicht. De laatste avond kwamen we twee meisjes (vrouwen) tegen; een Canadees en een Nederlandse. De Nederlandse was een typisch Amsterdamse vrouw, heel vol van zichzelf en iemand die ik in het normale leven zou ontlopen. Maar goed, het is Bali en iedereen is hier vriendelijk dus ik ook. Op een gegeven moment zei de Canadees, die super overdreven in haar doen en laten was, dat ze reiki kon. Voor dat ik het wist was ik het slachtoffer en stond ze achter mij allemaal gebaren te maken en was ze mijn energie aan het lezen. Op zich heel interessant, maar het was voor mij too much omdat het midden in het restaurant was en iedereen naar mij keek. Onze tafel had dus al de aandacht getrokken van iedereen en de Amerikaan begon een paar minuten later ineens uit volle borst te zingen. Zonder schaamte en iedereen keek, het was hilarisch!

Inmiddels ben ik weer terug in Canggu, ben ik nog steeds ziek en hoop ik dat mijn reuk en smaak snel terug komt! Verder gaat het goed en wil ik nog lang niet weg!