(te) fanatiek sporten is gevaarlijk!

De afgelopen weken waren rustiger dan anders. Ik heb de reis-mentaliteit even aan de kant gezet en zoals ik al eerder zei heb ik nu een soort van routine. Desondanks doe ik nog steeds genoeg leuke dingen en geniet ik elke dag van de warmte, de mensen en dit land. 

Het regenseizoen begint tot een einde te komen (gelukkig). Ondanks dat het nog steeds flink  tekeer kan geen, gebeurt dit steeds vaker in de nacht en niet meer overdag. Nog een bijkomstig nadeel van het regenseizoen is het aantal afval en dode dieren. Als je over het strand heen loopt vind je o-ve-ral plastic. Dit plastic komt vanuit de rivier op het strand terecht en drijft regelrecht de zee in. Zo heb ik al meerdere malen dode schildpadden (verworven in plastic), dode vissen en dode krabben gevonden. Naar om te zien en nog vreselijker om te bedenken dat wij als mens zijnde zoveel onnodig  afval produceren.

Om nog even door te gaan over de dieren... Ik eet ze niet meer :). Ik was er al een langere tijd mee bezig maar Bali is de beste plek om vegetariër  te worden. In elk restaurant heb je genoeg vegetarische opties, die vaak nog lekkerder zijn dan het vlees. Om eerlijk te zijn heb ik vlees nog geen seconde gemist en voel ik me een stuk lekkerder!  Wat overigens heeft geholpen bij deze keuze, waren twee documentaires op netflix: “what the health & game changers”. Beide een aanrader om te kijken! Ook als je geen vegetariër wil worden; het kan geen kwaad om te zien waar ons eten vandaan komt. Oke, genoeg over eten, door naar mijn dagelijkse leven.

Ha, ik bedenk me nu dat ik nog even bij het onderwerp gezondheid moet blijven. Ik was zeer goed bezig met sporten (4x per week fanatiek) en er begon zich zelfs een -mini- spierbal te ontwikkelen. Helaas is mijn carrière als bodybuilder van korte duur geweest, want ik belandde in het ziekenhuis. Na dagen met enorme buikpijn (buikpijn die ik niet eerder had gehad), besloot ik toch maar naar  het ziekenhuis te gaan. Het was de beste timing  ooit: zondag om 23:00 in de avond, maar ik had zoveel buikpijn dat niets mij meer kon schelen. Eenmaal in het ziekenhuis werden er allemaal onderzoeken gedaan en om 3:00 kreeg ik de uitslag van mijn bloed: niks aan het handje. Ergens opgelucht, maar toch ook wel ongerust want de buikpijn was er nog steeds. Naast bloedonderzoek hadden ze ook een ct-scan gemaakt, waarvan ik de volgende dag de uitslag zou krijgen. Na 4 verschillende telefoonnummers geprobeerd te hebben, kreeg ik de volgende dag de uitslag per WhatsApp. Ik heb een navelbreuk. Geen idee dat dit bestond bij volwassen mensen, maar oke. Gelukkig, het was niets ernstigs maar de arts wilde mij toch zien.  Dus, de volgende dag weer naar het ziekenhuis (die je overigens niet gaan helpen tot je een betaalbewijs van je verzekering hebt of het zelf terplekke betaalt) en met de arts gesproken. Ik zal hoe dan ook een operatie moeten om de breuk te verwijderen, maar gelukkig is het niet dringend en kan ik het doen als ik terug ben in Nederland. Hoe het komt dat ik die breuk heb? Ik durf het bijna niet te zeggen, maar het komt door… te veel en te fanatiek sporten. Als je veel met (zware ;)) gewichten bezig bent komt er veel spanning op je buik te staan wat een negatief effect heeft op de breuk. Les van de dag: ga dus nooit te fanatiek sporten! 

Gelukkig zijn er ook leuke dingen gebeurd! Een paar weken geleden zijn we met heel de vriendengroep naar Nusa Penida gegaan om daar als laatste keer als volledige groep samen te zijn. De eerste is inmiddels vertrokken, dus het was een leuk afscheid. Op scooters toerden we over het verlaten eiland, op zoek naar de mooiste stranden. We hebben heerlijk gegeten, gesnorkeld en vooral veel gelachen. De vorige keer dat ik hier was, was ik erg ziek. Als je je goed voelt is alles beter, dus het was leuk om nu echt te genieten van dit prachtige eiland!

Binnenkort is hier ‘Nyepi’, de dag van de stilte. Dat houdt in dat er de hele dag geen gemotoriseerde voertuigen rijden, alle restaurants dicht zijn en er geen elektriciteit is. Door  COVID wil de regering deze dag verlengen met nog twee extra dagen, wat betekent dat er 3 dagen niets te doen is. Om dit te omzeilen zijn we aan het kijken of we kunnen vluchten naar de Gili-eilanden. Gili hoort bij Lombok, en hier vieren ze deze dag niet. Bovendien zijn de Gili-eilanden geen straf: witte stranden en een prachtig blauwe zee. Het is een hoop geregel in corona-tijden om dit voor elkaar te krijgen, dus wordt vervolgd…

Wanneer ik terug kom naar het koude, lockdown-Nederland staat nog niet vast, maar ik heb wel een idee. Ik keer uiterlijk eind april terug en vanaf die tijd kunnen jullie weer gaan genieten van mijn aanwezigheid, blonde haar en bruine huid. De groeten!