De eerste dagen

De eerste dagen hier waren nogal heftig. Misschien had ik het lichtelijk onderschat; hoe het is om alleen aan de andere kant van de wereld aan te komen en dan je weg te vinden. Natuurlijk speelde de vermoeidheid een grote rol en moest ik wennen aan het klimaat ( maar ik klaag niet ;)). 

De eerste dag was ik meteen vroeg wakker (5:45, hallo jetlag) en kon ik niet wachten om naar buiten te gaan en om te kijken waar ik terecht was gekomen. Het uitzicht was echt fantastisch en het was vooral onwerkelijk om wakker te worden in een land vol met bananenbomen en palmbomen. Na een buitendouche (was nodig), was het tijd om dingen te gaan fixen, zoals een scooter, geld en een simkaart. 

Toen kwam klap 1: ik was super moe, had amper geslapen en had vooral geen idee hoe of waar ik moest beginnen. Daarnaast had ik het verkeer in de avond al meegemaakt en stond ik nou niet echt bepaald te springen om hier als echte toerist tussen te rijden. Side note: ik heb letterlijk 2x in mijn leven scooter gereden, dus het zou absoluut een uitdaging worden. Gelukkig heb ik hulp gekregen bij het fixen van deze dingen, en daarna was het dan ook meteen genoeg voor die dag. Ik ben in mijn airbnb gebleven, heb eten besteld en ben gaan slapen. Of ja, slapen… heb een poging gedaan tot.

Natuurlijk was ik om 5:00 al weer wakker (mede door een aap/rat/vogel die de hele nacht op mijn dak zat te chillen en enorm veel lawaai maakte) en besloot ik om naar het strand te rijden. Nu was het nog rustig, dus een goede oefening met de scooter! Eenmaal op het strand aangekomen wist ik weer waarom ik wilde reizen: stranden zijn de mooiste plekken op aarde. Om 6:30 liep ik daar tussen de locals, die gingen sporten of het strand aan het opruimen waren en ondanks dat ik de enige blonde was, voelde ik me een stukje minder toerist. 

In de loop van de ochtend weer op de scooter gestapt en richting het zuiden gereden om daar een tempel te bezoeken. Normaal gesproken zou het vol staan met toeristen en nu was er letterlijk niemand, een hele aparte gewaarwording!

Het verkeer vind ik echt nog wel next level, naast dat er overal scooters zijn (waarbij ze gerust nog 3 kinderen op de scooter meenemen), zijn er ook super veel zwerfhonden die je moet ontwijken. Zo zag ik dat een puppy van de schoot van een mevrouw afviel en midden op straat belandde. Uiteraard had mijn puppyhart meteen een hartverzakking, maar gelukkig rende het beestje naar de zijkant van de straat en kwam de mevrouw meteen naar hem toe. 

’s Middags weer helemaal uitgeteld, dus in mijn airbnb gebleven en ’s avonds eten besteld. Ondanks dat ik vrij moe was, heb ik maar 2 uur geslapen die nacht omdat ik ontzettend begon te piekeren over letterlijk alles. Ik wist dondersgoed dat ik aan het piekeren was vanwege de vermoeidheid, maar ik voelde me op die plek niet op mijn gemak. De vogel/rat/ aap was nog steeds bezig en de honden waren letterlijk de hele nacht aan het blaffen. Daarom heb ik besloten om de volgende dag naar een ander airbnb te gaan (dankje Louis), waar ik me hopelijk meer op mijn gemak zou voelen. 

Wat ik ook een lastig iets vind, is dat je het gevoel hebt dat je super veel MOET doen. Je bent aan de andere kant van de wereld, er zijn hier super veel mooie plekken en iedereen die er is geweest komt met tips. Zo had ik heel erg het gevoel dat als ik een middag niets deed, ik heel veel miste en het zonde was dat ik naar Bali ben gegaan, omdat ik thuis ook niets kan doen. Maar tegelijkertijd besefte ik ook, dat ik alleen van zulke dingen kan genieten als ik zelf lekker in mijn vel zit. Daarom heb ik (na veel monologen met mezelf) besloten om alles op mijn eigen tempo te doen, het is mijn reis en ik bepaal wanneer ik wat doe, zonder daarbij verantwoording aan iemand af te hoeven leggen. Klinkt makkelijk en logisch, maar het is moeilijker dan je denkt. 

De ochtend na slapeloze nacht 3 ben ik vertrokken naar mijn nieuwe airbnb, nog steeds in Canggu, maar dichter bij het strand. Toen ik aankwam wist ik al direct: dit is meer mijn plek. Het is een rustigere straat, met veel restaurantjes, de sfeer is fijner en natuurlijk helpt het ook dat er enorm veel bikini winkels en mijn lievelingswinkels (hallo billabong, ripcurl en roxy) op een steenworp afstand liggen. Geen honden in de buurt en de kamer is fijn. 

Ik had net al mijn spullen uitgepakt en wilde een powernap doen, toen ik water hoorde. Wat bleek: de airco was lek en mijn hele kamer werd nat. Gelukkig kreeg ik meteen een nieuwe kamer (en natuurlijk ’s avonds ook in deze kamer hetzelfde probleem; welkom in Indonesië). Ik kan er eigenlijk wel om lachen en als het goed is komen ze hem vandaag maken.

Gisteravond nog iets gedaan wat op mijn bucketlist stond: alleen uiteten. In het begin misschien onwennig, maar heb daarna enorm genoten van het mensen kijken. 

De barretjes en cafés zijn vrijwel allemaal open (yes) en er zijn weinig toeristen te vinden. Dat is aan de ene kant fijn, maar ook wel jammer. Op deze manier kom je minder snel mede reizigers tegen om mee op te trekken. 

Vanochtend weer een heerlijke strandwandeling gemaakt, naar de surfers gekeken en nu ga ik weer richting het strand om een smoothiebowl te eten; life could be worse. 

Ik begin me steeds meer op mijn gemak te voelen hier en geniet ondertussen van de rijstvelden, de lieve mensen en natuurlijk het strand!