Het einde is in zicht!

De afgelopen weken stonden in het teken van afscheid nemen. Afscheid nemen van de school, afscheid nemen van mensen en we zijn langzaam afscheid aan het nemen van Port Elizabeth. Het besef dat we bijna weggaan is er nu wel, zeker omdat je bewust dingen voor de laatste keer gaat doen.

Op de valreep besloten we nog even (3,5 uur) naar Hogsback te rijden vorig weekend. We hadden hier positieve verhalen over gehoord, dus waarom niet? De weersvoorspellingen zagen er goed uit: 25 graden, heerlijk! Tot dat we goed keken en zagen dat het precies in het weekend koud zou gaan worden. En met koud bedoel ik ( voor Afrikaanse begrippen) echt koud. 12 graden met regen. 

We hebben elke trui die we hier mee naartoe hebben genomen ingepakt, zijn in de Chico gestapt en naar Hogsback gereden. Onderweg stopten we nog in een of ander vaag dorpje, maar hey ze hadden een Spar en wij waren vergeten eten te halen. Dat was nogal eng, want we werden heel raar aangekeken door de mensen en ze bedelden enorm. 

Eenmaal bij het hostel aangekomen zaten er mensen in de regen rond een kampvuur. Deze mensen zaten allemaal wiet te roken en hun kinderen, die op 3-jarige leeftijd al dreadlocks hadde, huppelden er vrolijk omheen.

Het hostel zelf leek wel de verlaten efteling van 30 jaar geleden. Overal waren sprookjes achtige dingen, maar eerlijk gezegd werd ik er gek van. Wat wel super leuk was, was dat ze een badkuip midden op een berg hadden gezet. Hier kon je ook echt inzitten en je had zelfs warm water! We waren in het begin nogal sceptisch hierover, want waarom ga je met 12 graden in een bad zitten? Nou ja vooruit, we zijn hier toch maar 1 keer. Uiteindelijk was het bad echt super lekker en had je een prachtig uitzicht.

Na het badderen hebben we nog een mini-hike gedaan en hadden we een prachtig uitzicht op -zo noemde wij het- broccolibomen. 

“s avonds een pizza bij het hostel gegeten, gezeten bij de openhaard en nog even de prachtige sterren hemel bewonderd. We gingen vroeg ons bed in, want om 9 uur stond er een 3 uur durende hike gepland.

We voelden ons helemaal thuis want ook op zondagochtend regende het en was het 12 graden. Ondanks dat we de regen vervloekten, waren we er achteraf wel blij mee. We liepen door de bossen heen, en omdat het zo koud was bleven de enge dieren ( lees: slangen) lekker veilig in hun holletje. Het begon steeds harder te regenen en het werd ook steeds gladder. Ik denk dat ik zo’n 29 keer bijna onderuit ben gegaan, maar gelukkig net niet helemaal. Uiteindelijk kwamen we bij de laatste waterval uit toen de gids ons vertelde dat we vanaf dat punt in een keer 418 meter omhoog moesten klimmen. ( ik geloof niet dat het 418 meter was, maar veel en vermoeiend was het wel). Eenmaal boven aan de berg aangekomen zou het nog zo’n 30 a 40 minuten lopen naar het hostel zijn, ditmaal over de normale weg. We zagen het positief in totdat het echt keeeihard begon te regenen. Alles was doorweekt en nat, en we moesten nog een heel eind!

Maarrr… er reed een ‘bakkie’ langs ons ( trucks waarmee ze of mensen ( Afrika)  of spullen ( Nederland) mee vervoeren. De gids kende de mannen die het bakkie bestuurden en we mochten mee! Dit was stiekem toch wel een bucketlist dingetje: achter in het bakkie zitten. Dus wij als verzopen katjes achterin het bakkie, helemaal door elkaar geschud maar heel blij dat we het laatste stuk niet hoefden te lopen.

In het hostel hebben we ons snel omgekleed en zijn we snel naar huis gereden want Anne en ik moesten nog een presentatie voorbereiden…

Op maandagochtend zouden we een presentatie aan de leraren van onze school moeten geven over het effect van bewegen en wat wij in onze sportlessen allemaal hebben gedaan. Dit ging weer lekker op zijn Afrikaans; niemand wist dat wij een presentatie zouden geven. Gelukkig werken daar hele lieve mensen op de school en zij hebben ons geholpen met het vinden van een geschikte ruimte, en hebben omgeroepen dat om 10:00 de presentatie kon beginnen. Om 10:15 was iedereen er en konden we beginnen. Wij hadden gedacht dat er zo’n 10 mensen naar de presentatie zouden komen, maar nee! Letterlijk al het personeel dat aanwezig was, kwam naar onze presentatie (ongeveer 40 mensen). De presentatie  ging goed, de leraren waren enthousiast en we moesten beloven dat we nog een keer terug zouden komen!

Dat hebben we gedaan. Iedereen was zooo lief en bedankte ons voor alles. Na 6x knuffelen hebben we beloofd dat we foto’s van onze reis naar ze gaan sturen. ( dat MOESTEN we doen haha)

De rest van de week hebben we vooral aan school besteed. Gelukkig ben ik wat dat betredt nog steeds hetzelfde: alles op het laatste moment doen. Nee hoor, nu hebben we de tijd er voor!

Donderdag vertrekken we al richting Kaapstad. Onderweg vieren we kerst ( met zijn tweetjes, best raar!) en we hebben al kaartjes voor een oud en nieuw feest in Kaapstad. 

De volgende blog zal waarschijnlijk pas zijn als ik terug ben in Port Elizabeth, offff als ik in het vliegtuig zit!

Ciao en tot snel!