Dat vinden wij niet raar, dat vinden wij alleen bijzonder...

Bovenstaande gedachte hebben Anne en ik de afgelopen dagen veel gehad... 

Zoals ik al eerder schreef helpen we deze week de Belgische studenten bij hun vakantieprogramma bij een organisatie waar (ex) verslaafden en hun kinderen wonen. Gister stond er een uitstapje naar het strand op het programma. Dit vonden we ( Anne en ik) al erg ambitieus, maar doordat de Belgen zo enthousiast waren dachten wij dat ze alles tot in de nopjes hadden geregeld. 

Niet dus. We kwamen aan en we hoorde dat het plan was om met 20 kinderen en 6 studenten naar het strand te gaan. Geen begeleiding, niemand van de organisatie mee, alleen de studenten en de kinderen. Daarbij kwam dat er een selectie moest worden gemaakt welke kinderen er wel of niet mee mochten. Er waren immers maar 20 plekken, terwijl er meer dan 40 kinderen mee wilden. De andere studenten hadden een bepaald systeem om te bepalen wie er wel of niet mee mocht ( waar wij ons niet mee hebben bemoeid) en wij kregen dan de taak om te zeggen tegen meerdere kinderen dat zij helaas niet mee konden gaan. De kinderen waren uiteraard erg verdrietig en onze harten waren gebroken omdat ik elk kind wel een dagje strand gun. ( voor jullie het in de reacties gaan schrijven; ja ik zou ook meerdere dagen met kleinere groepjes naar het strand gaan;))

Oke deel 1 gehad. Tegen de kinderen die mee mochten werd verteld dat zij hun zwembroek aan moesten doen en hun handdoek mee konden nemen. Zwembroek? Kunnen die kinderen zwemmen dan?

‘Nee.’ antwoordden de Belgen. ‘ Bijna niemand kan zwemmen.’ Anne en ik keken elkaar echt even geshockeerd aan. 

1.     Waarom ga je met kinderen naar het strand die niet kunnen zwemmen?

2.     Waarom gaat er niemand van de organisatie mee?

3.     Hoe wil je 20 kinderen in de gaten gaan houden?

Ook waren er nog geen regels opgesteld wat betreft de zee. Dat wilden ze op het strand zelf doen. Anne en ik konden het niet langer aan en hebben er op aangedrongen om hier al regels met ze te bespreken, want als die kinderen eenmaal op het strand zijn, zijn ze veel te enthousiast en luisteren ze niet meer. Daarom hadden we als belangrijkste regel dat ze tot hun knieën in het water mochten, en verder niet. (We waren er nog steeds niet tevreden mee maar er moest een compromis komen tussen Nederland en België).  

Nadat alle kinderen opgepropt in de auto’s zaten ( het is heel gebruikelijk om hier met z’n 12-en in een auto te zitten) gingen we dan eindelijk naar het strand. Het was heel aandoenlijk om te zien; sommige kinderen waren nog nooit op het strand geweest terwijl ze er 5 minuten vandaan wonen. Uiteraard rende het merendeel meteen de zee in, maar gelukkig waren er lifeguards en werden de regels redelijk gehanteerd. Het eerste uurtje was daarom heel gezellig en alle kinderen hadden het enorm naar hun zin. Op een paar akkefietjes na ging het best goed. Tot we gingen eten…

Het waaide zo hard op het strand dat de studenten besloten om op de boven op de boulevard te eten, zodat er geen zand in het eten zou komen. Tijdens het eten werden de kinderen alleen maar vervelender en vervelender. Ze gingen zeuren, probeerden snoep te stelen en gooiden met ballen en tennisrackets op elkaar. Ondertussen was er een jongetje helemaal geflipt en wilde weglopen. Toen de Belgische meiden hem tegen probeerden te houden werd hij helemaal boos en probeerde zichzelf en hun pijn te doen. Dit liep steeds verder uit de hand; zelfs zo erg dat de Belgische meiden het echt niet meer zagen zitten en emotioneel werden. Anne en ik stonden nog steeds perplex en probeerden maar een spelletje met de kinderen te spelen. Dit lukte tot op zekere hoogte, want de kinderen hadden ook wel door dat er meer aan de hand was en gingen ons ook uitlokken.

Sta je dan, met 20 kinderen- waarvan er veel raar gedrag vertonen doordat zij verschrikkelijke dingen hebben meegemaakt, op een boulevard aan een drukke weg en je kan geen kant op omdat hun vervoer er nog niet is. We probeerden iemand van de organisatie te bereiken maar zij bleek in een vergadering te zijn. (……) Na een half uur kwamen ze eindelijk. Maar goed ook want de kinderen hadden het helemaal gehad en het jongetje was echt niet meer te houden. 

Eigenlijk was het plan om eerder weg te gaan, omdat we nog een afspraak hadden. Maar we konden het niet maken om de studenten daar alleen achter te laten met al die kinderen… 

Na deze heftige ochtend hadden we een afspraak met de coördinator van het zwemmen op een van de scholen in PE. We hebben als opdracht gekregen om een bestaand zwemprogramma te verbeteren en te herschrijven ( in het Engels, want dat niveau was erg laag). Binnen 1 week. Een uitdaging, maar wel superleuk! We gaan daar dan aan de slag om zwemlessen te geven en om kinderen die moeite hebben met zwemmen, extra te begeleiden. Dit doen we dan naast het sporten op de school in een Township. 

Het ziet er dan ook naar uit dat we vanaf volgende week hard aan de bak moeten en een drukke planning hebben. Maar we hebben er zin in!