Passend onderwijs? Wat is dat?

21 september 2018 - Port Elizabeth, Zuid-Afrika

Vandaag de dag waar we lang op hebben gewacht... We gingen eindelijk naar een school toe. Weliswaar niet ons eigen project, maar nu hebben we toch een indruk gekregen hoe het daar aan toe gaat. En dat is absoluut een blog waard.
Waarschijnlijk zal ik over een tijdje niet meer op kijken wat hier dagelijks gebeurt, daarom schrijf ik het nu op. 

Vanochtend reden we met de andere meiden mee naar hun project. Ze hadden aangeven dat je niet verkeerd moet rijden, omdat  het daar echt gevaarlijk is. Zodra ze je rondjes zien rijden komen ze achter je aan... (heel fijn, echt een geruststellende gedachte was dit. )

Ik heb altijd al willen weten hoe het is om beroemd te zijn. Ik heb het vandaag ervaren en vind het niks. 
Zodra wij de school binnenstapten, stormden er minimaal 5 kinderen per persoon op ons af. Knuffelen, aan je hangen en vragen hoe je heet. En zodra er een plekje vrij kwam, stond de volgende al in de rij om je een knuffel te geven. Erg aandoenlijk en overweldigend, maar ook apart om te zien, hoe erg ze de behoefte hebben om te knuffelen.

De 'lessen' waren begonnen en ik liep mee in een klas van ongeveer 25 kinderen van 5/6 jaar. Je moet je voorstellen dat het niet zoals in Nederland is, dat de kinderen een tafeltje of stoeltje op maat hebben en dat ze perse naast hun beste vriendin willen zitten, dat er plaatjes met namen van de kinderen op de tafel zijn geplakt, dat de luizenmoeder langskomt en dat Marietje boos is omdat mammie haar favoriete koekjes niet heeft meegegeven. Nee. Hier zijn de kinderen al lang blij dat ze op een veilige plek zijn, met leeftijdsgenootjes kunnen spelen en knuffels kunnen krijgen van de juf.
Tot zo ver de vergelijking met Nederland. Wordt vervolgd. 

De kinderen kregen een opdracht op papier en voor sommigen was dat erg lastig. Gelukkig mochten ze daarna met duplo spelen. Daar waar ik vroeger (symmetrische) huizen bouwde, of boten voor mijn knuffels, maakten deze kinderen pistolen. Elk kind maakte een pistool en schoot daar vervolgens mee op de ander. Waarschijnlijk omdat ze dat vaak te zien krijgen (?)
Binnen 5 minuten was het totaal geëscaleerd en stonden er kinderen op de tafels, waren ze aan het vechten en maakten ze een enorm kabaal. Deze chaos is de hele ochtend gebleven en schijnt dus normaal te zijn. 

De leraren hadden verteld dat er een nieuwe regel wat betreft het toiletgebruik is. De kinderen moeten onder begeleiding van een leerkracht naar de wc gaan, omdat meerendeel thuis geen wc heeft, en dus ook geen idee heeft hoe je op een wc moet zitten. ( ja je kunt het je niet voorstellen). Bijna niemand heeft een douche en dat ruik je ook meteen. 

Waar ik me deze ochtend het meeste over heb verbaasd is het eten. De school biedt de kinderen maaltijden aan ( gratis) en voor sommigen is dit de enige (!!) maaltijd die zij op een dag eten. Er stonden buiten borden met bruine bonen gemixt met ... ( het totaal plaatje leek op hondenvoer) op hun te wachten en ze renden er naartoe om aan te vallen. Als je een kind van 5 jaar binnen 4 seconde een heel bord bruine bonen naar binnen ziet werken om 10 uur 's ochtends, en hoopvol ziet kijken of er niet nog een bordje overblijft, breekt je hart. 

Een half uur later werd de chaos opnieuw compleet, ditmaal omdat er snoep werd verkocht. Op de scholen zijn dus zakken vol met snoep aanwezig wat de kinderen kunnen kopen. Dit doen ze op school, omdat de oudere kinderen het dan niet van ze af kunnen pakken. Met als gevolg dat je alle kinderen met snoep ziet. Waarschijnlijk, naast de bruine bonen, het enige wat ze binnen krijgen aan 'voedingsstoffen'. Chips is ook erg populair ( en goedkoop) en wordt de hele dag door gegeten. Je ziet een enkeling met een banaan, maar gezonder wordt het ook niet. Grofweg omdat daar gewoon geen geld voor is. 

Aan het einde van de dag gingen we buiten spelen. Niet op een speelplein dat door de moeders is ingericht, waarbij er gebruik wordt gemaakt van natuurlijke materialen omdat Marietje naast een glutenallergie ook niet tegen het touw van de schommel kan. Nee. Geen tegels, geen toestellen, geen hek, alleen maar grond en 5 hoepels. En dat met 50 kinderen.
Met die 5 hoepels hebben we ons zeker een uur vermaakt. Het is zo mooi om te zien hoe die kinderen ondanks alle omstandigheden toch nog kunnen genieten. 

Op een gegeven moment zag ik een jongetje in de hoek zitten, helemaal alleen en hij zag er erg moe uit. Ik observeerde hem even omdat ik hem niet af wilde schrikken. Vanaf moment 1 zag ik pijn en moeheid in z'n ogen en ik wist niet wat ik moest doen. Ik ben naast hem gaan zitten en vroeg of hij moe was, hij knikte en staarde voor zich uit. Ik vroeg of hij wilde slapen en weer knikte hij. Ik zei dat hij wel op mijn been mocht leunen en dan mocht slapen. Zo gezegd, zo gedaan. Binnen 10 seconde was zijn ademhaling zo kalm dat ik wist dat hij sliep, terwijl we op een druk 'schoolplein' waren met allemaal gillende kinderen om hem heen.
Vervolgens gingen we naar een andere plek waar de kinderen met taxibusjes ( ja die eerder deze week staakten) werden opgehaald. Het jongetje koos weer een plekje aan de zijkant en ik mocht naast hem zitten. Af en toe probeerde ik contact te maken, maar hij keek schuw weg. Totdat ik met een of ander stom zelfbedacht spelletje kwam. Ineens zag ik een twinkeling in zijn ogen en zelfs een klein lachje tevoorschijn komen. Dit duurde echter maar een paar seconde want daarna had hij weer de blik die hij daarvoor ook had. Ik vond een papiertje met een scheur er in en gaf dat aan hem als 'armband'. Hij heeft het papiertje niet meer van zich afgedaan. 
Ik voelde me erg dubbel; aan de ene kant was ik blij dat ik hem toch nog oprecht heb zien lachen maar aan de andere kant moest ik me ook niet te veel aan hem hechten. Daar heeft hij helemaal niks aan omdat ik hier maar een keer ben. Bovendien kunnen mijn zelfbedachte spelletjes zijn ellende niet compenseren en zal hij straks waarschijnlijk weer een hoop shit meemaken wat ik me niet kan bedenken. 
Toch wilde ik graag contact met hem houden en beetje bij beetje ontdooide hij. Hij begon meer te praten en deed enthousiaster mee met de spelletjes. 
Tot de taxi kwam. Hij sprintte op en rende naar zijn taxi ( zou me niks verbazen als de kinderen worden geslagen als ze niet op tijd bij de taxi zijn, want dat gebeurt hier) en ik keek hem na. Op een gegeven moment stopte hij met rennen, draaide zich om en zwaaide glimlachend naar mij.

Toen stonden de tranen bijna in mijn ogen en wilde ik hem het liefst mee naar huis nemen.