EEN GIRAFFE! EEN ECHTE

Oei, alweer twee weken voorbij. Mijn excuses! Er is in de afgelopen twee weken zoveel gebeurd.. dat ik dus geen tijd heb gehad om het op te schrijven. Dus bij deze: een hele lange blog!

De weken op ons project zijn voorbij gevlogen! We raken steeds meer gewend aan het Afrikaanse leven en de Afrikaanse cultuur en dus doen wij ook met 29 graden lekker tranquilo. Inmiddels hebben we hier alle weertypes wel gehad: storm, hitte en regen en in sommige gevallen moesten we daarom even aanpassen en de sportles binnen geven. Gelukkig is iedereen hier flexibel dus dit was geen probleem.

Vorig weekend zijn we vroeg opgestaan om mee te doen aan ‘the big walk for cancer’. Om 8:00 stonden we met nog duizenden mensen klaar om 5 kilometer voor het goede doel te lopen. Een hele ervaring want alle wegen waren afgezet en iedereen was in het roze gekleurd. Het was heel indrukwekkend om te zien hoeveel mensen op dit event afkwamen en hoe zo’n evenement er aan toe ging. 

Na de loop waren we eigenlijk best moe, we hebben even een powernap gedaan om vervolgens naar een shoppingmall te gaan. ( mega winkelcentrum en super dichtbij, wisten we niet en dat is maar goed ook) 

Zondag hadden we een rooftopparty ergens in de stad. Het leek een nogal fancy gelegenheid, maar toen de avond vorderde kwamen alle Afrikaanse dansmoves tevoorschijn en voelde ik me echt een houten pollepel. Het was leuk om te zien hoe deze mensen in hun element waren, maar de muziek  (rap en twerkmuziek) was niet echt voor mij weggelegd. 

We hadden maar een korte stage week want….. woensdagavond vertrokken we naar Pretoria! Met zijn vijven; Anne, Denise, Jaimy en onze lieve Belg Laurine vlogen we naar Johannesburg om vervolgens naar Pretoria te gaan rijden. 

In Johannesburg werden we opgehaald door iemand van het hostel die ons, terwijl we onderweg naar het hostel waren,  het huis van Nelson Mandela liet zien. Heel bijzonder, omdat deze man in een ‘gewone’ straat leefde, waar iedereen zomaar langs kon rijden. Na zijn dood zijn er ook nog regelmatig mensen die naar het huis toe gaan om een boodschap op een steen voor zijn huis te leggen, of om even te kijken.  

Donderdag zijn we vroeg opgestaan om de gehuurde auto op te halen op het vliegveld en vanuit daar naar Pretoria te rijden. We kwamen heel positief om 10 uur aan bij de autoverhuur, en wat bleek.. als we de auto om 10:00 al wilden huren, betaalde we 3x zoveel dan dat we hem vanaf 12:00 zouden huren. Wij als Nederlandse ( en Belgische) studenten hadden het er wel voor over om 2 uur op het vliegveld te wachten en hebben een pak kaarten gekocht. Dus zaten we twee uur lang op het vliegveld te kaarten onder het genot van een drankje.  Het was wel raar om op een vliegveld te hangen, ik kreeg steeds het gevoel dat ik naar huis zou gaan, terwijl ik pas/al op de helft zit!

Eindelijk was het 12:00 en konden we de auto halen. Iedereen was door het dolle heen want we hadden een NORMALE auto! Nou ja normaal…. Voor ons was het heeeeel erg luxe. Doordat wij hier in bakkies zonder stuurbekrachtiging rondrijden en vrezen dat we geen onderdelen verliezen onderweg, ( er zijn vorige week twee wieldoppen gestolen??) was een auto die bijna geen geluid maakte en niet rammelde een absolute droom. We hadden zelfs bluetooth! ( waar je al wel niet blij mee kan zijn). 

De reden dat we naar Pretoria gingen was omdat Jaimy heeel graag naar de Jacaranda bomen wilde. Pretoria staat bekend om die bomen omdat de stad hierdoor bijna helemaal paars kleurt. Eenmaal in Pretoria aangekomen regende het, en moesten we dus onze fotoshoot met de bomen verplaatsen. Het regende en onweerde zelfs zo hard dat we als 5 kleine meisjes in de auto zijn gaan schuilen om daar een mini picknick te houden met broodjes, een komkommer en een plastic mes.

Gelukkig klaarde het na een paar uur op en kon dé fotoshoot doorgaan. ( hier wist ik nog niet dat er vele shoots zouden volgen). 

Op vrijdag zouden we richting de Panoramaroute rijden en ondertussen stoppen bij de Zulu’s. Een stam waarbij de huizen allemaal kleurtjes hebben. We kwamen aan bij het park en zagen meteen dat er niemand was, maargoed we hadden het eind gereden en wilde heel graag zien hoe zij leven. De meneer bij de ingang kwam zo enthousiast op ons af, dat we al het idee kregen dat er niet veel mensen kwamen daar… Niets was minder waar want na een zandpaadje van 20 minuten kwamen we in een soort spookstad terecht. Oud, vervallen en vooral verlaten was het. De man bij de ingang vertelde ons al dat de Zulu’s aan het vissen waren, maar dat wij wel naar de huizen konden gaan. In de verte zagen we de gekleurde huizen en de enige levende wezens die we hadden gezien waren wilde koeien. Niet een hele fijne gedachte… Avontuurlijk als we zijn gingen we toch naar de huizen toe waar fotoshoot nummer 2 was. De huisjes zijn echt heel mooi gemaakt en je wordt er spontaan vrolijk van als je er naar kijkt. 

Wat ik deze dagen heb geleerd is dat GoogleMaps je beste vriend, of je vijand kan zijn. Na de Zulu’s stond de Panoramaroute op het programma, zo’n 4 uur rijden. Je gaat het niet geloven maar we hebben sneeuw en ijs gezien in Afrika… Op een gegeven moment reden we zo hoog in de wolken dat de ijsplakkaten op de weg lagen en zag je in het gras allemaal sneeuw. Gelukkig hadden we onze supersonische auto. 

Tijdens deze route kregen we wel het ultieme Afrika gevoel; allemaal kraampjes aan de kant van de weg, waar fruit en zelfgemaakte producten werden verkocht. Ook hier liepen overal koeien, geiten en ezels op de weg en was het een uitdaging om ze te ontwijken. 

Dieren hebben we hier trouwens genoeg gezien, we zagen zelfs giraffen onderweg naar ons volgende huisje. Hier komt GoogleMaps issue nummer 2: vol goede moed en met de gedachte dat we voor het donker zouden aankomen bij het huisje gingen we verder. We reden een soort reservaat binnen en de vriendelijke man bij de ingang vertelde ons dat we na 5 kilometer linksaf moesten slaan. Dat was mooi, want GoogleMaps vertelde ons ongeveer hetzelfde. We reden en we reden en hadden nog geen bord gezien en kwamen op een splitsing. We gingen braaf linksaf en de weg veranderde in een hobbelige zandweg. Maar GoogleMaps vertelde ons dat het vlakbij zou zijn dus al schuddend in de auto reden we verder. Tot we volgens GoogleMaps waren gearriveerd…. Eehhh tja. Als we hier naar zouden luisteren, sliepen we midden in de bomen, want hier was geen huisje of iets. Imiddels begon het te schemeren en hadden we geen bereik. Top. (sorry mam als je dit leest). We waren dus lichtelijk verdwaald. Na een stuk terug gereden te hebben, hadden we bereik en hebben we de man van het huisje gebeld. Hij vertelde dat de weg eigenlijk uit 3 delen bestaat en dat de afstand erg groot is. Aah, heel fijn! Oh, en hij vertelde ook dat we helemaal niet op een zandweg zouden moeten rijden. Wij weer terug gegaan en inmiddels was het pikkedonker. Uiteindelijk wel gevonden en gelukkig was het een super fijn huisje. ( inclusief huisdieren: grote spinnen.)

Zaterdagochtend zouden we dan echt de Panoramaroute rijden en al heel vroeg gingen we op pad. We zaten nog geen 10 seconde in de auto toen er opeens zebra’s Kudu’s en Pumba’s voor ons liepen. Hooookee… die lopen dus rond ons huisje, dit wisten we niet! 

De eerste stop van de Panoramaroute was echt een van de mooiste dingen die ik in mijn leven heb gezien, de Three Rondavels. Hier was fotoshoot 3 en ik heb een paar hele gave foto’s!

Fotoshoot 4 vond slechts 2 minuten van de Three Rondavels plaats en ook hier was het uitzicht fenomenaal. 

Van al de fotoshoots krijg je honger dus we gingen op pad naar eten. GoogleMaps ingesteld en hupsakee! GoogleMaps had ons nogal ingeschat op avonturiers en had verwacht dat we in een Jeep reden, want we moesten 40 minuten op een onverharde weg  met allemaal stenen rijden. Telkens dachten we: nee, nu komt de verharde weg wel weer! Nou die kwam mooi niet. We reden steeds verder de bossen in en de heuvels op en de weg werd steeds slechter. De stenen raakten ook de onderkant van de auto en we hoopten vooral niet dat we een lekke band zouden krijgen, want we hadden wederom geen bereik en zouden niemand uit kunnen leggen waar we waren! Gelukkig hadden we wel een verzekering voor de auto afgesloten dus die gedachte maakt het ietsje beter. Toen we bijna bovenaan waren, werd de weg echt te slecht en moesten we het hele stuk weer terug. We hadden er vrede mee dat we niet naar het authentieke Afrikaanse restaurant gingen en zijn naar onze volgende stop gegaan: de Potholes. Ook zo’n mooi natuurverschijnsel! ( foto’s komen echt zodra de wifi goed werkt)

Inmiddels was het tijd om terug te gaan naar het huisje, want dat was nog een uur rijden en we wilden nog boodschappen doen. In het huisje hadden we een oven gezien, dus belsoten we om lekker makkelijk pizza te eten. Zo gezegd, zo gedaan tot we erachter kwamen dat het een gasoven was. En das best ingewikkeld om aan te krijgen. Alhoewel, je moet het weten;). We hadden de hoop al bijna opgegeven en besloten een fikkie te stoken en daar maar onze pizza’s op te warmen. Expeditie Robinson in real life! Na een poosje hadden we zowel de oven aan de praat en was er inmiddels ook vuur, dus hebben we heel gezellig rondom het vuur de pizza’s gegeten met een prachtige sterrenhemel boven ons.

Op dit moment besefte ik dat ik echt in Afrika ben. Midden in de natuur, met wilde dieren om je heen en de allermooiste sterren… genietmomentje!

We gingen niet al te lang slapen want de volgende dag vertrokken we weer vroeg om deel 2 van de Panoramaroute te doen. Het zou die dag warm worden en gelukkig stonden meerdere watervallen op de planning. We zouden eindigen bij de Mac Mac falls, een plek waar je ook zou kunnen zwemmen. Gelukkig maar, want we hadden het alle 5 erg warm en konden wel wat verkoeling gebruiken. Wij onze bikini’s aangetrokken, handdoeken mee en op naar de waterval. De mensen daar keken ons al een beetje gek aan, maar dat kon ons niets schelen want we hadden zin om te zwemmen. Die vreugde hield snel op toen we voor een heel hoog hek stonden en uitkeken op de waterval. Zwemmen was absoluut niet mogelijk… We snapten er niks van want op internet stond dat je er kon zwemmen. Even opnieuw research gedaan en het bleek dat er op 2 km afstand nog een aantal mini watervalletjes waren waar we wel konden zwemmen. 

Het water was…. Koud. Maar je kon van de waterval zelf springen en het zonnetje scheen dus wij waren gelukkig en hebben hier de laatste uitgebreide fotoshoot gehouden. 

’s Avond nog uiteten geweest ( eindelijk een soort van kebab gegeten) en toen zat onze reis er helaas al weer bijna op. We moesten het hele stuk nog terug rijden en vertrokken daarom vandaag ook vroeg vanuit het huisje. (6:30!!) De auto was inmiddels een rijdende vuilnisbelt want door onze avonturen met GoogleMaps was de auto niet meer wit, maar bruin. Gelukkig zijn ze hier in Afrika niet zo moeilijk en leverde we de auto zonder problemen in. Op naar Port Elizabeth!

De terugvlucht was ook nog een dingetje. We hadden al vertraging en vlak voor vertrek ging het ook nog eens onweren. Ik ben niet heel bang aangelegd, maar deze vlucht was écht eng. Mega veel turbulentie en ik had telkens het gevoel dat we neer gingen storten. Gelukkig is alles goed gekomen en lig ik nu veilig en wel in mijn bedje.

Deze roadtrip voelde veel langer dan 5 dagen, omdat we enorm veel gezien en meegemaakt hebben. Ondanks alle gevaren, was het echt heel gaaf en heel mooi! Dit had ik absoluut niet willen missen!